NEREYE GİDİYORUZ

Duyuyoruz ya da okuyoruz, cinnet geçirenler, eşini, arkadaşını gasp edenler, yolda geçenlere ateş edenler, kesilen kollar, kesilen başlar, kesilen boğazlar, silahları cesaret madalyası zannedip ahkam kesilenler, dizilerin şehvetiyle kendilerine pisikopat süsü verip yandan çarklı yürüyenler, aile katili olanlar almış başını gidiyor.

Sabrımız kalmamış, insanlığımız, güzel düşüncelerimiz, Osmanlı edebi, hayası, geleneği, görene-ği bitmiş. İnsanlar vurdumduymaz, insanlar bana neci, insanlar kör, insanlar sağır olmuş. Mahalle büyüğü, mahalle namusu diye bir birşey yok artık. Öğretmene veya ustaya çocuğun terbiye için, iyi yetiştirilmesi için söylenen, eti senin kemiği benim sözleri tarih olmuş. İnsanlar aynı sokakta kimle-rin oturduklarını ya da oturdukları binaya kimlerin girip çıktığını görmez, işitmez, duymaz olmuş.

Uyuşturucu lise, orta okul ve neredeyse ilk okula kadar inmiş. Okul önlerinde, parklarda, bahçe-lerde leblebili şeker satar gibi haplar, baliler, tinerler satılıyormuş. Ailelere bakıyoruz, kimse kendi-ne yakıştırmıyor, herkes kendi çocuğuna yapmaz, bakmaz, kullanmaz gözüyle bakıyor, oysa sabah okul servisine binip giden çocuğun akşam servisiyle gelinceye kadar ne yaptığından kimsenin habe-ri bile yok. Bu işi yapanlar, satanlar, kullananlar, parklarda bahçelerde hayasızca dolaşanlar, ailesi-ne karşı gelenler, başkaldıranlar senin, benim çocuğum değilde, kimlerin çocukları acaba bunlar. Çuvaldızı kendine batıran yok.

Henüz on üç, on dört yaşlarında olan çocukların okullardan kaçıp ulu orta yerlerdeki hareketle-rini hangimiz bundan yirmi yıl önce kabul edebilirdik. Sarılmalar, boğuşmalar, didişmeler tabiri ca-izse her türlü ahlaksızlık yerlere serilmiş durumda. Karışamıyorsun, ağzını açıp bir kelime söyleye-miyorsun. Sana ne, babam mısın, anam mısın, kimsin, alanda ben verende ben dediklerinde sana ancak kahredip yol almak düşüyor. Yazık diyorsun bu toplum bu hale nasıl geldi diyorsun ama çö-züm üreten yok.

Cips poşetlerinde uyuşturucu, yolcu otobüslerinde uyuşturucu, araç döşeme altlarında uyuştu-rucu yakalanıyor, yetmez gibi peynir bidonlarında çıkıyor, bu da yetmez gibi Ülkenin efendisi dedi-ğimiz köylüm tarlasında artık yetiştirmeye başlıyor, herkes bir çıkar hesabının peşinde kimseyi dü-şünmeden zehirlemeye, kin kusmaya, aldatmaya,vurmaya, kırmaya, yok etmeye çalışıyor birilerini. Kendi ailesini, kendi çocuğunu düşünmeden, hesabına dahil etmeden, birgün kendi başınada gele-bileceğinin hayalini kurmadan.

Merak ediyorum, bu kadar silah, bu kadar kesici alet, bu kadar uyuşturucu nasıl herkesin cebine istediği anda girebiliyor diye. Demek ki diyorum, insan istediği anda istediği herşeyi elde edebili-yormuş. Ardından da şunu ekliyorum, bizi biz yapan değerlerimizi ne güzel yok ettiler, ne güzel oynadılar bizlerle, yediğimiz, içtiğimiz, aldığımız havanın bile içine ettiler, heryanımıza ne kadar kolay bulaştılar, bulaştırdılar.

Savaşların artık silahla, cephede, omuz, omuza, sırt, sırta olmasına gerek kalmamış ki. Yüzyılla-rın kini, nefreti, intikam duygusu zehirleyerek, vurdurarak, kırdırarak da yok edilebiliyormuş top-lumları. Daha ne diyeyim ki, vay halimize.