CANIM ANNEM...

Günler geçiyor, ömür bitiyor, yeni umutlarla büyüdüm mü? Yoksa yaşlandım mı bilmiyorum…

Daha küçükken hayatı anlayamadım. Mutluluğu tadamadım.7 yaşında sokaklarda , bakkal sitilleriyle yoğurt satarken, bende büyüyeceğim iş kuracağım, fabrika açacağım, zengin olacağım diyordum.

Annemde ‘Evet oğlum tabiki yapacaksın bak sen şimdiden hayatı tanıyorsun.’ demişti o zamanlar anlayamamıştım.

Büyüdüm anne! Hemde üniversite bitirdim. Öğretmen oldum. Evlendim. İş kurdum. Torun sahibi oldum. Okul yaptım, öğrenciler yetiştirdim. Yaş aldım anne altmışıma geldim. Sor bana peki mutlu oldum mu… Tabiki oldum bin şükür.

 Ama kalkta bir bak, o eskiden ekmeğini yemeden yediren, suyunu içmeden içiren, giysilerini dostlarıyla komşularıyla koşulsuz paylaşan insanlar kalmadı be anam…

Vatan hainleri çoğaldı…

Vatan satanlar çoğaldı…

Anasını, babasını, çocuğunu, vatanını, toprağını bir hiç uğruna satanlar oldu. Şu halde ne mümkün eskisi gibi mutlu olmak…

Anam hep söylerdin ya’ Bizim komşunun oğlu Ali.. Askere gitmişte dönmemiş, Şehit olmuş.’ Diye…Birde şimdi gör;

Yine Şehit olan Ömer’ler var anne…

Yine Şehit olan Fethi’ler var anne…

Yine Şehit olan Ali’ler var anne…

Sen rahat uyu;

Biz hep var olduk, hep var olacağız. Bu vatan şehit çocuklarımız sayesinde bölünmedi bölünmeyecek anne…

Sana o çok sevdiğin şiirimi okuyayımda ruhun şadolsun anam…

YALIN AYAK

Yalın ayak, başı çıplak gezeni

Katıksız ekmeğe soğan ezeni,

Kör gözle ipliğe tesbih düzeni

Onu benden daha bahtiyar gördüm.

Hasta yatağında acı çekeni

Ufacık tarlaya tohum ekeni,

Gülü koparılmış solmuş dikeni

Onu benden daha bahtiyar gördüm.

Her gün bir ölüye mezar açanı

Üstüne bir kürek toprak saçanı,

Saçını yolarak dönüp kaçanı

Onu benden daha bahtiyar gördüm.