VAZGEÇTİM

VAZGEÇTİM

         Çok şey istemiyorum hayattan; biraz huzur ve biraz da sadakat…

            Ama anladım ki bu bile haram bana. Ne huzurum var ne de sevdiğim dediklerimin sadakati…

            Rahat uykulara dalmayı, huzur içinde uyumayı öyle çok istiyorum ki. Ama eksiliyorum artık, tükeniyorum yavaş yavaş… Beden aynı beden belki ama ya o ruhum, Hele o dokunuşlar…
Dokunuşlar aynı değil ki, aynı hislerle dokunamıyorum… Kendi dünyamı kendim bozuyor ve ardından yine kendi ellerimle kurmaya çalışıyorum. Yıkıp kurmak… Elimden gelen sadece bu başka birşey elden gelmiyor.

            Kendi hayatımı yıkıp yıkıp kuruyorum. Canım çok yanıyor.. Canımın acısını unutuyorum zamanla… Hayır, hayır, unuttuğumu sanıyorum… Kendimi kandırırsam, çevresindekilerin de bu yalana ortak olacağını düşünüyor, kendimce oynuyorum. Hem kendi, hem de başkalarının yaşamlarıyla Ama; bir başkasının sözlerine bakarak da yaşam sürmekte pek doğru değil.Bırakında işime karışmayın hayatıma girmeyin kendi başıma kendi kendime hayatımı kurmayı devam edeyim.Hayal kurmak da güzel oluyor. Hayalinde olabileceği bir umut verici durum.

            Yoruldum artık. Yıkılıp tekrar ayağa kalkmaktan yoruldum. Kendi hayalimin sonunu bulamıyorum. Belki de bir sonu yok. Yaşamı boyunca da o sonu sanırım yakalayamayacağım…
Omuzlarıma çökmüş bir ağırlık var. Hani tam kendimizi iyi hissettiğimiz anda gelip çöken, gitmeyen, bitmeyen ve yitmeyen bir yorgunluk..

Bazen Susmak Gerekiyormuş,

Bazen Bomboş Bakmak Gerekiyormuş Hayatın yalanlarına;

Anlamadan Yaşamak Gerekiyormuş .

Zaman Değilmiş Gideni Geri Getiren; Aslında Zamanmış Var Olanı Götüren.

Ama Bazen…! Unutmak Gerekiyormuş, UNUTULMA Pahasına…